Yankı

Bir babayla sekiz-dokuz yaşlarındaki oğlu dağlarda yürüyüşe çıkmışlardı. Çocuğun ayağı birden kaydı ve düştü, incinen ayağının sıkıntısıyla haykırdı:
“Aaaahhhhhhhhh!” Sesi karşı dağlardan yankılanıp aynen geri döndü:
“Aaaahhhhhhhhh!” Daha önce böyle bir şeyle karşılaşmamış olan çocuk çok şaşırdı ve merakla bağırdı:
“Kimsin sen?!”
Cevap gelmekte gecikmedi:
“Kimsin sen?!”
Çocuk bu cevaba öfkelendi:
“Korkak!” Cevap aynıydı:
“Korkak!”
Bunun üzerine babasına dönüp sordu:
“Neler oluyor baba, anlamıyorum?”
Babası gülümsedi ve
“Dikkat et oğlum” dedi.
Sonra da karşı dağa doğru bağırdı:
“Her şey çok güzel!”
Dağdan gelen ses cevapladı:
“Her şey çok güzel!” “Seni seviyorum!” “Seni seviyorum!”
Çocuk hâlâ hayret içindeydi, ama yine de anlayamamıştı. Daha sonra babası açıkladı:
“insanlar buna 'yankı derler, ama o aslında hayatın ta kendisidir. Söylediğin ya da yaptığın her şeyi aynen sana iade eder. Hayatımız, yapıp-ettiklerimizin bir yansımasından başka bir şey değildir. Dünyanın daha sevgi ve adalet dolu olmasını istiyorsan, kendi kalbini sevgi ve adaletle doldurmaksın. Başkalarının şefkatli olmasını istiyorsan, senin şefkatli olman gerekir. Bunu her şeye uygulayabilirsin: hayat ona ne verdiysen, onu sana aynen iade eder.”